Changing worlds
Zoals zo vaak, overkomt het me weer.
Ik begon ook nu aan een berichtje voor instagram dat eenvoudigweg maar bleef groeien. Op zo een moment is er die brug naar dat andere veld, van waaruit het schrijven als een liefdevolle woordenvloed over me heen spoelt.
Zo voelde ik vanmiddag wat prangende vragen en mijmeringen drukken en dringen om als schrijfsel uit het getokkel op mijn tablet vrij te breken.
Dit keer werd ik langs alle kanten belaagd met beelden die me leidden naar de hamvraag, de eerste wel te verstaan, want doorgaans word ik hierin niet gespaard.
Of ik me wel eens in vraag te stellen:
Wat draag ik met me mee wat niet van mij is? En waarom doe ik dat?
Een binnenkomer met een knal!
Dat was te voelen aan de fysieke respons van mijn hele schoudergordel. Ja, je kent het vast wel, het gevoel dat je de wereld op je schouders draagt.
Wow , So far een goede samenwerking tussen de overpeinzingen, het gevoel en de fysieke vertaling, thank you for that.
De grote waarom vraag dan, waarom zou ik het mezelf hiermee zo bemoeilijken?
Immers, door dit te doen haal ik lasten naar me toe die soms te zwaar om dragen zijn, of gewoon te veel. Zorgen die eigenlijk de mijne niet zijn maar die ik erbij neem al dan niet bewust omdat ik hen die me lief zijn maar moeilijk kan zien worstelen. Hierbij terzijde schuivend dat ik hen misschien hiermee meer kwaad dan goed doe, dat ik hen hun eigen groei belemmer…. auwtch.
Er daagt me een beeld en verhaal dat me vele jaren geleden voor het eerst een bijzonder mooi en waardevol inzicht schonk. De parabel van de vlinder, dat volgt na deze beauty :
Er leefde ooit en ergens een man, die de cocon van een vlinder vond. Hij was benieuwd naar wat er uit de pop zou komen en keek dagenlang of er al wat gebeurde. Op een zeker ogenblik zag hij een klein gaatje in de cocon waardoor de vlinder moeizaam naar buiten trachtte te komen. Het duurde en het duurde en de man kon de worsteling van de vlinder niet langer aanzien. Hij dacht dat de vlinder al zijn kracht had opgebruikt en dat het haar niet lukte op eigen kracht uit de cocon te komen.
De man wilde het de vlinder makkelijker maken, omdat hij medelijden met het arme beestje had. Hij pakte een schaar en maakte het gaatje in de cocon groter, zodat de vlinder makkelijker naar buiten kon. De vlinder maakte dankbaar gebruik van de geboden opening. Tot verbazing van de man was echter het lichaampje van de vlinder opgezwollen en haar vleugels waren klein en verschrompeld.
De man verwachtte elk moment het wonder te kunnen aanschouwen van het ontvouwen van de vleugels, waardoor de vlinder in al zijn pracht zou kunnen wegvliegen en bleef gespannen kijken. Maar er gebeurde niets. De vlinder zou nooit kunnen vliegen en zou haar verdere leven met verschrompeld lijfje en uitgedroogde vleugels alleen kunnen kruipen.
De man, met al zijn goede bedoelingen, had zich niet gerealiseerd dat de worsteling van een vlinder om zich zelfstandig door het nauwe gaatje in de cocon te wurmen niet voor niets moest gebeuren. Dat was namelijk de enige manier om het overtollige vocht uit het lijfje van de vlinder in haar vleugels te pompen, waardoor ze met gespreide vleugels het luchtruim zou kunnen kiezen. Een moeizame strijd die noodzakelijk was voor de vlinder om echt vlinder te kunnen zijn.
Deze parabel schetst ons hoe worstelingen weliswaar zwaar en uitputtend kunnen zijn maar hoe ze ook nodig zijn. Hoe ze onderdeel zijn van het leven te kunnen leven waarvoor jij bestemd bent, de worsteling is jouw uitrusting om tot jouw volle potentieel te komen.
En ja hoor, een nieuwe mijmering dient zich aan:
Voor mij voelt het als een juiste weg om hier de verantwoordelijkheid van mezelf als mens helemaal op te nemen. Mijn schaduwen onder ogen te komen, te aanschouwen, te doorvoelen en liefde toe te sturen alvorens ze kunnen vervagen en verdwijnen.
En dat is nogal een klus! Er lijkt geen einde aan te komen.
Maar ik kan je zeggen dat met elk klein stapje, de hemel weer wat meer openbreekt en er weer net iets meer licht doorheen kan schijnen. Met elk stapje voel ik me weer net iets vrijer mens, durf ik meer van mezelf laten zien.
Met elk stapje, wordt de last op mijn schouders een beetje minder zwaar, ga ik weer wat rechter lopen en kan ik weer wat beter ademen. Met elk klein stapje hou ik weer net iets meer van mezelf …. en van jou, van de wereld en van iedereen die hierin spiegels en handvaten reikt aan zijn medemens.
Dat is tevens ook de weg, de groei van het collectief:
Ieder individu dat het eigen grote werk oppikt, werkt tevens aan de healing van het collectief. Het werk van inside out en niet omgekeerd.
Het is een lange weg, dat is gebleken. Immers het tempo varieert van moment tot moment, van persoon tot persoon en dat is helemaal goed.
Dus laten we geduldig zijn en uit het oordeel blijven. Laten we elkaar niet langer porren, beoordelen of pushen.
Laten zij die vooruitliepen geduldig en vol vertrouwen wachten op de prachtige vlinders die zich nog door dat piepkleine gaatje wurmen met hun prachtige grote vleugels, om hen in hun onbeschadigde pracht te kunnen bewonderen om dan samen speels fladderend de wijde nieuwe wereld in te vliegen.
“Dat houdt dus in dat we zelf volledig verantwoordelijk zijn voor de keuzes in ons leven omdat dezen ons leven richting geven en bepalen. We dragen zelf de verantwoordelijkheid voor ons eigen proces en mogen dit zo traag of snel doen als voor onszelf juist voelt.”
Automatisch betekent het ook dat als ik stukken van een ander naar mij toehaal, ik de ander niet in heelheid kan laten en ook mezelf niet.
Want als ik stukken van mezelf bij anderen parkeer ben ik niet heel, maar ook als ik stukjes van anderen wegneem ben ik niet heel. Heel zijn is exact dat en alleen dat dragen wat jou toebehoort.
De aarde zit al sedert zowat begin vorig jaar in haar geheel, inclusief alles er op en er aan in zulk een transformatie. De prachtige nieuwe aarde wroet en wringt zich uit haar veel te beklemmende corset… En dat we het gevoeld hebben !!
Maar ook wij als collectief en als individu gaan samen met haar hier doorheen!
Calm is a superpower.
Hartegroet vanwege
Karin & Johan