Onverwachte ontmoeting met Vos.
Twee dagen geleden, bij valavond, pikte ik de roep op van de wildlevende natuur. Ik kon niet goed uitmaken wat of liever wie het precies was die me bereikte.
Het is tot hier toe nog steeds een beetje gokken en proefondervindelijk constateren of ik juist zit.
Maar goed, de “wildernis” riep me en ik gaf er gevolg aan, ervoor zorgend dat ik één werd met de rust en de “au naturelle” van het landschap. Muisstil Liep ik het padje af naar het oversteekpunt over de hier nog piepkleine Tenna.
Het geroep viel stil dus zo ook mijn passen. Geruisloos ademend, turend naar de plek waar ik het laatste geluid had gelokaliseerd.
De stilte, het landschap, de lucht en het invallende duister gretig naar binnen zuigend, genietend van deze diepe verbondenheid …. hier zou ik voor altijd kunnen en willen zijn.
En dan …. het ritselen van het dorre bladerdeken, verrassend genoeg, links achter mij.
Ik kijk om en zie hoe de Vos in volle vaart tussen de bomen uitgeschoten komt, tot midden op het pad waar ook ik op sta. Hij had me niet verwacht , me wel al vaak vanuit zijn schuilplekken geobserveerd als ware ik het te vermijden “wild”. Misschien is dat trouwens wel zo … de mens… het wild …
Hij schrok, bleef even doodstil staan en keek me recht aan met die pientere scherpe onderzoekende blik, inschattend of er dreiging van mij uitging.
Het voelde vast niet veilig want hij maakte rechtomkeer naar het bosje , waar hij nauwelijks te zien was met zijn perfect matchende wintervacht. Opnieuw hield hij halt en keek me onderzoekend aan en ook ik vond hem mateloos intrigerend en kon me niet afwenden. Ik sprak hem aan, vertelde hem hoe mooi en bijzonder hij was en dat ik dankbaar was dat hij zich toonde. “Verrek, het spreekt” moet ie gedacht hebben 😄 dus bouwde hij nog wat extra afstand in en vanonder een struik, nog nauwelijks zichtbaar, met doordringende blik zag hij hoe het menselijk wild zich rustig op twee poten lopend verwijderde uit zijn territorium, met een lichtende gloed op het gezicht, iets wat ze noemen een brede glimlach van contentement.
Vos just made my day!
Ik had hem eerder die dag al boven in het veld zien rennen, dus deze tweede wederzijdse begroeting gevolg gevend, kon niet anders dan een naar de boodschap op zoek gaan.
Mijn nieuwsgierig achterna, ging ik dus op zoek naar de symboliek van deze ont-moeting met Vos.
Hier lees je een fragment van wat ik hierover kon vinden. De link naar de website waar dit te vinden was, plaats ik onderaan voor iedereen die ook wel eens een vosje tegenkomt.
Het medicijn van Vos behelst vrouwelijke vormen van magie zoals camouflage, onzichtbaarheid en gedaanteverwisseling. Het is één van de sluwste en meest vindingrijke dieren van het dierenrijk.
Vos nodigt je uit om in jezelf te onderzoeken wat er in jouw belevingswereld aan het groeien is, wat er transformeert.
Van oudsher werd Vos erkend als tovenaar en uiterst gewiekst creatuur dat leeft in de nacht, hetgeen hem bovennatuurlijke krachten toeschrijft. Doorgaans laat hij zich zien bij dageraad of avondschemering, dat zijn de momenten waarop de wereld van de magie en de wereld waarin wij ons bewegen, elkaar korte tijd overlappen.
Hij leeft aan de rand van het bos en de open velden, ook hier herken je de symboliek van overlapping en grensgebieden.
Als dier van schemertijd en -plaats kan hij ons het Feeënrijk binnenleiden, zijn verschijning rond deze tijd vertelt je dan ook dat je op het punt staat om toegang tot dit rijk te verkrijgen.
Voor vele indigenous people is vos een gerespecteerde boodschapper, een krachtig medicijn, hij komt ons met kennis uit andere velden ter hulp.
In Europa leeft de rode vos, zijn kleuren variëren van roodachtig roodbruin tot bruingrijs en bijna zwart of zelfs zilvergrijs, alnaargelang zijn omgeving en het seizoen.
Deze vossensoort houdt nauw verband met de seksuele energie, de kundalini, de creatieve levenskracht. Fysiek gezien is dat het gebied van bekken en lage onderrug.
Vos is een held in het opgaan in zijn omgeving, hij reikt je aan om dit ook te doen, om ongemerkt te komen en te gaan, in stilte te bewegen, zonder je bedoelingen te verraden. Camoufleren heeft alles te maken met het beheersen van je aura. Je kan immers zelf je frequentie en intensiteit hiervan aanpassen zodat je in harmonie komt met je omgeving.
Dit en nog veel meer vossenwijsheid kan je nalezen op
https://www.frederike.eu/nl/totemdieren/vos/
Voor mezelf heb ik weerhouden dat het bos met al zijn levensvormen me verwelkomt. Dat de symboliek me de weg wijst, als ik me hiervoor wil openstellen.
Dat ik misschien eens even moet stilstaan bij de transformaties die er in mijn leven gaande zijn en last but not least, dat ik mijn creatiekracht wat meer vrijheid mag gunnen.
Het zal me benieuwen welk vossenstaarten dit nog krijgt 🤗
Hartegroet,
Karin & Johan